sobota, 1 lutego 2014

Rozdział XIII "Kontrola"

                Frigga zaprowadziła gościa do przydzielonego pomieszczenia. Wchodząc do sypialni, Raven oniemiała z wrażenia. Monumentalne łoże z baldachimem znajdowało się w samym centrum pomieszczenia. W rogu stały dwa ciężkie fotele i wykonana w tym samym stylu kanapa. Obok znajdował się drewniany stolik z zakurzonymi kartkami, na których widniały tajemnicze znaki. To, co najbardziej przyciągnęło uwagę dziewczyny, to rozłożysta toaletka z owalnym lustrem w pozłacanej ramie, duża, ozdobna szafa oraz bogato zdobiony parawan. Przez smukłe, wysokie okna, okalane ciężko opadającymi zasłonami, wpadały smugi światła, oświetlające złoto-karmelowe ściany. Sypialnia z jednej strony była marzeniem każdej kobiety, a z drugiej przytłaczała dziewczynę. Zresztą jak wszystko, na co do tej pory napotkała się w krainie bogów.
                -Pokój trzeba wysprzątać, ale mam nadzieję, że będzie ci tu jak w domu – uśmiechnęła się kobieta.
                -Jest niesamowity –zdołała wykrztusić.
                - Cóż, cieszę się, że ci się podoba. W szafie znajdziesz ubrania, gdybyś chciała się przebrać – powiedziała ciepło.
                Gdy Wszechmatka opuściła pomieszczenie, dziewczyna otworzyła drzwi szafy, a jej oczom ukazały się piękne, różnokolorowe suknie. Wyciągnęła jedną z nich i dokładnie się jej przyjrzała. Zastanawiała się, czy kiedyś do kogoś należały. Póki co pozostanie to dla niej zagadką.
                Rozglądnęła się, odnajdując drzwi prowadzące na taras. Miała stąd widok na ogromne, tajemnicze morze, znajdujące się pod Bifrostem, które zaraz za nim nagle się kończyło. Zewsząd otaczał ją kolorowy, pięknie pachnący ogród.
                Westchnęła, opierając się o zimną balustradę. Poczuła, że ktoś ją obserwował. Prześladowca stał na balkonie obok.
                -Inaczej niż w szarym Midgardzie, nieprawdaż? – Zaskoczył ją głos.
                Dziewczyna spojrzała w stronę mężczyzny. Wyglądał na rozluźnionego, ale nadal dało wyczuć się bijący od niego chłód.
                - Niestety, rzadko tu przebywam – dodał, patrząc w dal.
                -Co będę tutaj robiła? – zapytała niepewnie.
                Mężczyzna spojrzał w stronę Raven.
                -Szkoliła się – odparł. – Na coś wreszcie przyda ci się nauka walki wręcz.
                Dziewczyna zadrżała. Obawiała się go, a on dał jej ku temu powody niejeden raz. Była świadoma tego, że przez jakiś czas przyjdzie jej mieszkać w Asgardzie, ale nie wiedziała, że będzie musiała walczyć.
                -Chcecie zrobić ze mnie wojownika?
                -Cóż, to kusząca propozycja. Byłabyś dobrą maszyną do zabijania. –Mężczyzna zamyślił się na chwilę . – Ale tak naprawdę, przyda ci się to do kontrolowania twojego talentu.
                Przełknęła ciążącą gulę w jej gardle.
                -Dlaczego po prostu nie wsadzicie mnie z powrotem do więzienia? – zapytała i szybko tego pożałowała. Wcale nie chciała wracać do tamtego miejsca.
                -Ależ, dziewucho, nie widzisz tego? Ty już w nim jesteś, bo czymże innym jest Asgard? – przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu. – To klatka zbudowana z wolności i swobody, z której nie ma ucieczki.
                Gdy dziewczyna zaczęła wszystko analizować, serce podeszło jej do gardła.
                -Nie macie prawa – zaczęła. – Chcę otrzymać zarzut, który pozwoli wam na przetrzymywanie mnie wbrew mojej woli.
                Prześladowca przez chwilę bacznie obserwował dziewczynę, a później uśmiechnął się kpiąco.
                -Jak sobie panienka życzy – skłonił się lekko i wszedł do pomieszczenia, by po chwili powrócić z dwoma strażnikami przy boku.
                -Raven Night, za moce nabyte, niewrodzone, działając z upoważnienia samego Wszechojca, ja, Loki Laufeyson, ze sporą dozą osobistej satysfakcji, pozbawiam cię wolności i ogłaszam, iż od chwili obecnej jesteś moim więźniem.
                Zaschło jej w ustach, gdy dowiedziała się, kim jest jej prześladowca.
                -Gdyby jednak nie odpowiadała ci ta regułka, to ujmę to w inny sposób – przybliżył się do barierki swojego tarasu. – Jeśli nie chcesz stracić swojej pięknej główki, bądź trafić do pobliskiego burdelu, to rób to, czego się od ciebie wymaga, dziewucho.
                -Chyba sobie żartujesz – prychnęła.
                -Bardzo bym chciał – złagodniał i zmierzył ją wzrokiem. – A teraz przebierz się w coś wygodnego, bo zaczynamy trening od zaraz. Za pięć minut po ciebie wracam.

                Początkowo drogę przez las przebyli w ciszy. Były też plusy zaistniałej sytuacji, Raven miała okazję podziwiać piękne widoki, które tak bardzo się różniły od miejsc, w których dotychczas mieszkała. Nie cieszyła się długo chwilą wytchnienia, gdyż starannie zaczęła rozmyślać nad tym, jak wyglądały jej ostatnie godziny. Wszystko działo się tak szybko, a ona, jak pokorna owieczka, przytakiwała głową i na wszystko się zgadzała. Nie wiedziała, czy zostało to wywołane uświadomieniem sobie, w jakiej sytuacji się znalazła, czy może instynktownie starała się wybrnąć z tego bagna, robiąc choćby najmniejszy krok.
                -O co chcesz się zapytać? – mruknął od niechcenia mężczyzna. Widząc zaskoczoną twarz dziewczyny, wyjaśnił: - Jak nad czymś mocno myślisz, to masz tendencje do marszczenia brwi.
                -Nie masz nic innego do roboty, niż obserwowanie mnie? – warknęła. – Ach, przepraszam, przecież jesteś prześladowcą.
                Wzniósł oczy ku niebu.
                -Zawsze jesteś taka opryskliwa czy to tylko przy wyjątkowych osobach?
                -Nie schlebiaj sobie – prychnęła.
                Mężczyzna stanął nagle i odchrząknął. Raven spojrzała na niego, a później na miejsce, w które się wpatrywał. Przed nimi rozciągała się polana.
                -Jesteśmy na miejscu.
               
                Po dwóch godzinach treningu na mocno nasłonecznionej polanie, dziewczyna była wykończona. Myślała, że będzie musiała biegać lub podnosić ciężarki, tymczasem Loki pokazywał jej ruchy, które miały skutecznie unieszkodliwić przeciwnika.
                Obolała opadła na trawę, dziękując w duchu rodzicom, że zapisali ją na dodatkowe zajęcia walki wręcz. Gdyby nie to, prawdopodobnie z jej kondycją byłoby jeszcze gorzej.
                -Dobrze, odpoczęłaś. Teraz zmierzysz się ze mną – oświadczył poważnym głosem.
                -Powiedz, że mnie wkręcasz – jęknęła. – Nie mam z tobą szans, nawet nie masz zadyszki.
                Przybrał pozycję do walki i pokazał ręką zachęcający gest do zrobienia pierwszego kroku.
                -Czekam na twój ruch.
                Z jego czoła spływały drobne krople potu, a jego mięśnie kusząco napinały się pod materiałem ubrań. Mimo swoich humorów i nieprzewidywalności, wyglądał nieodparcie seksownie.
                Dziewczyna, zaskoczona swoimi przemyśleniami, ruszyła na Lokiego. Tymczasem on spokojnie odsunął się na bok i patrzył, jak Raven przetacza się po ziemi. Nie spodziewała się tak prostego ruchu.
                Gdy zobaczyła, że mężczyzna atakuje ją, szybko podniosła się i prześlizgnęła pod nim, podcinając mu nogi. Upadł z impetem na ziemię.
                Nie cieszyła się długo zwycięstwem, gdyż prześladowca nagle zniknął jej z pola widzenia. Rozglądała się nerwowo, a po chwili poczuła jak wykręca jej ręce do tył tym samym blokując jej ruchy.
                Przypomniała sobie jeden z ruchów, których się dzisiaj nauczyła i zebrała całą siłę w rękach, by przerzucić młodego boga nad sobą. Prawdopodobnie, gdyby był trochę cięższy, nigdy by się jej to nie udało.
                Przygwoździła go z całej siły do podłoża, siedząc na nim okrakiem. Wyciągnęła zza pasa mały nóż, który dostała od Lokiego na czas treningu i przytknęła mu go do piersi.
                -Wygrałam – krzyknęła zaskoczona. Miała ochotę wstać i zatańczyć taniec zwycięstwa.
                Nagle znów znalazła się na dole. Nie miała siły by się bronić.
                -Zasada pierwsza i najważniejsza: Nigdy nie trać czujności – powiedział, odbierając nóż.
                Złapał obie ręce dziewczyny i wykręcił je nad jej głową.
                -A teraz spójrz, co twój przeciwnik może ci zrobić. –Nożem lekko przejechał po jej gardle. Zadrżała, przełykając głośno ślinę. – Poderżnąć ci gardło. – Powoli obrysował koło na piersi dziewczyny, wciąż patrząc jej w oczy. Wyglądał jak dzikie zwierzę, któremu sprawia przyjemność oglądanie swojej ofiary w ostatnich chwilach jej życia. – Przebić serce. – Nieśpiesznie przejechał dłońmi po jej ramionach i złapał ją za szyję. Jego wzrok był chłodny, bezlitosny, ale miał w sobie coś, co przyciągało dziewczynę, hipnotyzowało. Czuła się jak królik złapany w sidła węża. – Skręcić kark. – Jedną rękę pozostawił na szyi, a palcami drugiej przejechał po policzku, aż do włosów. Pozostawiał mrowiące ślady w miejscach, gdzie jego chłodna skóra stykała się z jej. Pociągnął ją za włosy i nachylił się do odsłoniętego ucha. – A w jaki sposób ja bym cię zabił? – Bała się, że naprawdę może zrobić jej krzywdę, choć cichy głosik podpowiadał jej, że nic się nie stanie. Zwróciła swoją twarz w jego stronę i zamarła zdumiona intensywnością tego spojrzenia.
                Mężczyzna przybliżył swoją twarz tak blisko, że ich oddechy się mieszały, a dziewczyna czuła jego uzależniający zapach.  Serce biło jej jak szalone. Ręka Raven powędrowała do kruczoczarnych włosów prześladowcy.
                -Brawo, umiesz się kontrolować – powiedział, zrywając się z ziemi niczym poparzony.
                Dziewczyna spojrzała na niego pytająco.
                -Czekaj, co?
                -Rozpraszałem cię jak mogłem i pobudzałem silne emocje, a ty ani razu się nie wyładowałaś – uśmiechnął się zadziornie.
                Raven dźwignęła się z trawy, czując szok i gotującą się w niej złość.
                Skurczybyk – pomyślała i omijając zadowolonego z siebie mężczyznę ruszyła drogą powrotną.
                Czego się spodziewałaś po bogu intryg? – zbeształa ją podświadomość.
                -Gdzie idziesz?! – krzyknął za nią wyraźnie rozbawiony.
                -Jak najdalej od ciebie! – odpowiedziała poirytowana.
                Zaśmiał się.
                -Do twojego pokoju w drugą stronę!
                Zatrzymała się i wypuściła głośno powietrze. Przygryzła dolną wargę, odwróciła się na pięcie i powróciła do Lokiego.
                -Prowadź, Kłamco. – Bóg skrzywił się na ten przydomek, lecz bez słowa ruszyli z powrotem do Pałacu. 

11 komentarzy:

  1. Hej. Witam cie. Widzę, że akcja się rozkręca. Powiem Ci, że chciałabym być na jej miejscu, kiedy tak z nim trenowała, i leżała pod nim. Mam małą chrapke na takiego Loczka.

    OdpowiedzUsuń
  2. O. Żesz. Kuźwa... Em... Spróbuj tylko teraz to zniszczyć w ten znany mi sposób nad którym się zastanawiałaś i za który dałam ci opieprz, bo jak to zniszczysz to burbon przejdzie na ciebie ;*
    A więc po to ci był ten zarzut Wysoki Sądzie! xD
    Kuźwa... Przecież, jak Loki był na balkonie obok jej balkonu znaczy, że ona dostała sypialnie obok jego... Dlaczego mam, co do tego ocenzurowane myśli...? EM ! TO WSZYSTKO PRZEZ CIEBIE! I PRZEZ GK... Whatever...
    Przyznaję, czytałam ten rozdział dwa razy. I za każdym razem w pewnym momencie zdawałam sobie sprawę z tego, że przestałam oddychać ! No mówię ci, ze geniusz, no !
    Poza tym to fragment z 'pozbawieniem wolności' mnie rozwalił xD
    btw. przy fragmencie o burdelu pomyślałam o "Burdelu u Fandrala" ale szczegół...xD
    Kuźwa no nie wiem, jak ci to skomentować. Dawno nie czytałam, czegoś tak dobrego. Czysty geniusz *.*
    Lola w szoku nie może znaleźć dobrych słów xD
    Świetnie się to czytało przy "I'm a Man" <3 Gods no nie mogę to było cudne *.*
    Ciary i brak oddechu. Kiedy to ja tak ostatnio miałam... Dawno. Bardzo dawno, więc gratuluję Em doprowadziłaś mnie do stanu, w którym bywa bardzo rzadko. Nawet czytając GK nie miałam tak ani raz.
    Dobra nie wiem, co jeszcze ci tu mogę napisać... Tęsknię za Elsą... A twój rozdział był genialny <3
    And now if You excause me idę się załamać, bo nikt mnie nie kocha ;'c
    Pisz szybko następny rozdział, bo nie wytrzymam !
    Pozdrawiam, mile zaskoczona Lola.
    Weny kocie :*
    https://www.youtube.com/watch?v=tAwLO3COoC0

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Lola zawsze umiesz zmotywować człowieka. Już na początku twojej wypowiedzi stwierdziłam, że nie wartko kończyć rozdziału w kulminacyjnym momencie i nie wolno zrywać więzi pomiędzy bohaterami, bo można się pożegnać z życiem :D

      Usuń
  3. Hej Em,
    Bardzo fajny rozdzialik, podobało mi się z resztą jak zwykle ;)
    Rozmyślenia Raven na temat Loczka i sam trening na polanie były takie mmmm.
    oby tak dalej, z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy:)
    A teraz autoreklama heheheh Jeśli będziesz mieć ochotę zerknij http://moniquefitzgerald.blogspot.com/

    pozdrawiam
    Moni :)

    ps Mam nadzieję,że kalendarz się spodoba ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj ponownie,chciałam Cię poinformować iż nominowałam twój blog do Libsten Award. Szczegóły u u mnie http://moniquefitzgerald.blogspot.com/

      pozdrawiam
      Monique

      Usuń
  4. O wow jestem pod wrażeniem ogromnym.. bo rozdział wyszedł ci: super fajny, ciekawy, wciągający i interesujący.... Jestem mega szczęsliwa że już dodałaś rozdział... Czekam na kolejny...
    Pozdrawiam
    My love^^

    OdpowiedzUsuń
  5. Hej Em...
    Od czego by tu zacząć? Rozdział nie dość, że zaskakujący, to jeszcze ciekawy i wciągający. Szczerze nie mogłam doczekać się tego rozdziału... . What ever.
    W każdym bądź razie genialnie wyszło ci owe opowiadanie. Jestem pod wrażeniem. Tylko pogratulować.
    Heh.
    A fragmenty o "pozbawionej wolności" i o treningu z Lokim, wyszły Ci bardzo dobrze :).
    Cóż, nie mam pojęcia jak zakończyć, ten, jakże krótki komentarz...
    Życzę weny.
    Pozdrawiam
    Klaudia

    A przy okazji u mnie nn pojawi się koło wtorku, więc zapraszam.

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie wierzę! Zawsze uwielbiałam filmy o superbohaterach, ale nigdy nie myślałam nad czytaniem FF o nich, a tu taka perelka. Świetne! Widać jak się rozwijasz bo różnica pomiędzy pierwszym, a tym rozdziałem jest spora. Kocham Lokiego więc miłość do twojego bloga jest oczywista. Czekam z wielką niecierpliwością na następny rozdział.

    OdpowiedzUsuń
  7. Em? Kochana? Ja Ty tak możesz? Najpierw Lola mi tu z Fandralem wyjeżdża a teraz Ty z Lokim?
    I mam nauczkę, żeby nie czytać TAKICH rozdziałów na noc... Ocenzurowane myśli i sny i tak dalej... Normalnie, dzień jak co dzień! Nic dodać, nic ująć.

    Niewolnik... Własność... EM! JAK MOŻESZ?! Gdy sobie znowu tym pomyślę, aż mnie ciarki przechodzą... Że Loki... Uch! Nie! Stop. Z. Takimi. Rzeczami.

    No ja nie mogę już dłużej pisać, bo się chyba załamię. ;_;
    W każdym razie, czekam na nowy rozdział i zapraszam do siebie!

    Buziaki, Stella.

    OdpowiedzUsuń
  8. Nominowałam Cię do Liebster Award :)
    http://loczkowe-opowiesci.blogspot.com/2014/03/notka-informacyjna-nominacje.html

    OdpowiedzUsuń
  9. Hej. Przede wszystkim muszę ci pogratulować bardzo fajnego bloga. Opowiadanie przeczytałam praktycznie jednym tchem, bardzo mi się spodobało i krótko mówiąc wkręciłam się. Masz nową stałą czytelniczkę. ;)
    Pozdrawiam i czekam na więcej.
    Sara Cerva.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz. To wiele dla mnie znaczy ;)