Rozdział V "Zły omen"

                Zerwała się z łóżka jak poparzona i dobiegła do biurka, wyłączając budzik. Przetarła oczy i stwierdziła, że nie pamięta jak trafiła do łóżka. Musiałam być bardzo zmęczona.
                Spojrzała na swoje dresy i sen wrócił jak deja vu. Żołądek podszedł jej do gardła i niechętnie rozejrzała się po pokoju. Ostatni raz, gdy śnił się jej wielki kruk o czerwonych oczach, bezczelnie ją wyśmiewający, straciła wszystko, na czym jej zależało.
                Poczłapała do szyby i wyjrzała, nic tym razem nie otwierając, bowiem na zewnętrznym parapecie leżało jedno niby nieszkodliwe piórko, którego wolała więcej nie podnosić.

                Dzień w pracy nie mijał Raven jakoś nadzwyczajnie, choć fakt, iż nie widziała jeszcze Johnatana, mocno ją zdziwił. Szła właśnie omówić wybrane fotografie, ale w połowie drogi napatoczyła się Kasandra. Chciała ją ominąć, lecz zastawiła jej drogę. Zadarła głowę, którą przez cały czas miała spuszczoną i spojrzała w jej brązowe, mocno wymalowane oczy. Uśmiechnęła się tylko kpiąco i poczekała aż wszyscy obecni zwrócą na nie uwagę. Nie trwało to długo i po chwili wszystkie oczy były zwrócone w ich stronę.
                - Witaj! Jak Ci się pracuje, słoneczko? – zapytała z udawaną słodyczą w głosie.
                - Jak do tej chwili całkiem nieźle – mruknęła pod nosem. – Mogłabyś zejść mi z drogi?
                - Och, przepraszam, naprawdę. Chciałam tylko zobaczyć Twoje zdjęcia. – Zrobiła minę zbitego psiaka wypracowaną do perfekcji, a dziewczyna podała jej odbitki. – Widzisz, nawet nie zauważyłam, że fotografia potrzebuje takiej precyzji, a przy Twoich niestabilnych rączkach to chyba aparat odwala największą robotę.
                Prychnęła i poczuła na swoim ramieniu czyjąś dłoń.
                - Rav, odpuść – usłyszała miękki głos. – Nie warto.
                Johnatan odciągnął dziewczynę od tłumu aż do swojej pracowni na końcu korytarza. Usiadła na jednym z plastikowych, białych krzeseł, obejmując nogami oparcie i wyjrzała przez okno. Blondyn obserwował ją uważnie, przechadzając się w jedną i drugą stronę pracowni, która była wyjątkowo mała, gdyż musiała pomieścić dziesięć wózków z ubraniami, szerokie ciemnobrązowe biurko kilka krzeseł oraz manekinów.
                - Chcesz się czegoś napić? – zapytał głosem pełnym troski.
                Pokręciła przecząco głową.
                - Zapomnij o tej zołzie, przecież wiesz, jaka jest. – Niestety miał rację, wiedziała, ale nie sądziła, że przekona się o tym na własnej skórze. –Okej, zmieńmy temat. Widziałem, jak wczoraj wsiadałaś do taksówki z niesamowicie przystojnym blondynem. Dał Ci swój numer?
                Uśmiechnęła się na wspomnienie wczorajszego dnia i odpowiedziała lakonicznie:
                - Nie.
                - Nie?
                - Nie –powtórzyła.
                - A może Ty dałaś mu swój? – Popatrzył na nią z nadzieją.
                - Również nie.
                - Dziewczyno, co z Tobą nie tak?! Takie ciacha nie leżą na ulicy i nie czekają, aż ktoś je podniesie. – nakrzyczał na nią głosem pełnym wyrzutów. –Może jeszcze mi powiesz, że Ci się nie podobał?!
                - Podobał, nawet bardzo – odpowiedziała rozmarzonym głosem.
                - Niech zgadnę, dostałaś gęsiej skórki, a Twoje serce tańczyło kankana?
                - Odebrało mi mowę – uściśliła.
                Zaśmiał się, a Raven potrząsnęła głową, myśląc o potężnym blondynie z niesamowitymi oczami…
                I o jego szorstkim głosie.
                - Okej. Koniec – stanowczo stwierdził Johnatan. – Naprawdę musisz znaleźć sobie faceta.
                - Oj, proszę Cię – jęknęła. – Przecież nie robię nic skandalicznego.
                - Twoja głupia, rozmarzona mina, gdy tylko o nim wspomniałem, mówi za siebie – powiedział, podsuwając jej jeden ze swoich manekinów. – Przywitaj się z Ettienem. Nie jest idealny, ale to najlepsze, co mogę wykombinować w tak krótkim czasie.

                - Nie masz nic przeciwko jeśli wcześniej wyjdę z pracy?
                - Nie, nie przejmuj się, jakoś Cię usprawiedliwię. – Puścił do niej oczko. – Należy Ci się.
                - Jesteś wielki! – Ucałowała go w policzek i wybiegła z pracowni. Szybko schodząc po schodach, starała się na nikogo nie wpaść, ani nie zostać po raz drugi zatrzymana przez blond ucieleśnienie zła.
                Gdy dobiegła do drzwi, odetchnęła z ulgą. Zwalniając krok, chciała przejść przez ulicę i w tym momencie z ucha wypadło jej srebrne koło, którego zapięcie zawsze się otwierało. Kucnęła, podnosząc zgubę i wtedy powrócił jej koszmar. Na drugiej ulicy stał on, jak gdyby nigdy nic patrzył się na dziewczynę z pełnym satysfakcji uśmieszkiem. Rozpoznała go po sylwetce, sposobie stania, a od teraz mogła rozpoznać go także po twarzy, gdyż nie zasłonił jej kapturem. Stała i patrzyła na jego szczupłe oblicze w kształcie trójkąta okalaną kruczoczarnymi włosami gładko zaczesanymi do tyłu, na końcach zwijającymi się w delikatne loczki i jego soczysto zielone oczy, których kolor było doskonale widać nawet stąd. Widziała, jak jego uśmiech powoli znika, a ona czuła tylko wszechogarniające ją przerażenie. Strach, którego nie mogła powstrzymać, bo paraliżował nawet najmniejszy mięsień jej ciała. Nie słyszała, jak ludzie coś do niej krzyczą i nie słyszała tego, jak nadjeżdżające w jej kierunku z zawrotną prędkością auto trąbi. Nie usłyszała, bo liczyła sekundy, aż obudzi się z kolejnego koszmaru. Nic takiego nie nastąpiło i nie ruszyła się nawet o milimetr.