Rozdział VII "Burza"

http://mnq-planet.pl/strona-glowna/69  :D Beka na maksa

                - Czyś Ty do reszty oszalał?! – wykrzyczał, gdy blondyn wyszedł z pojazdu. – Miałeś tylko obserwować! Wiesz, co to znaczy? Oglądać z daleka tak, by ofiara Cię nie znała.
                - Przestań mówić, jakbyśmy byli na polowaniu.
                - Naprawdę jesteś takim idiotą, czy tylko udajesz?
                - Dosyć, Loki! – warknął i napiął całe ciało, próbując powstrzymać chęć uderzenia mężczyzy. – Możesz mi powiedzieć, co się ostatnio z Tobą dzieje?
                - Co masz na myśli? – Wbił wzrok w podłogę jakby od niechcenia.
                - Zmieniłeś się. Kiedyś byłeś opanowany, nawet jeśli władały Tobą silne emocje –powiedział i uniósł obie brwi.- To ona Ci to zrobiła, prawda?
                Nie odpowiedział, bowiem miał rację. To była jej wina, ale nie wiedział, że przez to będzie mógł go przejrzeć niczym chusteczkę jednorazową.
                - Tak myślałem – pokiwał głową.- Wiedziałem, że proszenie jej o pomoc przyniesie same niepotrzebne straty.
                - Te straty były konieczne by… - zaczął.
                - Najwyraźniej nie były konieczne, skoro mimo wszystko nie sprowadziłeś wtedy Raven .
                Wzruszył ramionami i poszedł w stronę naszego tymczasowego mieszkania. Nie wyglądało luksusowo, w sumie jest tylko do tego by któryś z nich akurat mógł się zdrzemnąć. Tym razem padło na Thora. Blondyn nawet nie zdjął butów, tylko od razu położył się spać. Westchnął. Raz jest staroświeckim Asgardczykiem, a raz zachowuje się jak skończony baran z Midgardu.
                Wziął szybki prysznic i przebrał się w czyste ubrania, które swoją drogą były tu strasznie niewygodne. Zmierzwił mokre włosy ręką i mógł spokojnie pójść dalej obserwować dziewczynę. Za sprawą wielu, długich rozmów z Thorem miał zacząć to robić niezauważalnie, choć on sam niezbyt się zastosował do tej zasady jak i do „kompromisu” Odyna.

                                ♦♦♦

               
               Obudziła się w progu wejścia do łazienki. Przez dłuższą chwilę zastanawiała się, co się w ogóle stało, ale gdy tylko sobie przypomniała potworny ból w głowie zaczął dokuczliwie jej przeszkadzać w dalszym myśleniu. Podniosła głowę na wysokość wanny i zobaczyła, czemu wszystko dookoła włącznie ze nią jest przesiąknięte wodą. Świetnie, pomyślała i opuściła głowę z powrotem na chłodną posadzkę. Równie dobrze mogłabym zaprosić setkę ludzi i zrobić imprezę a nie zalewać w samotności gnębiące sprawy. Efekt byłby taki sam, a szkody nie spłynęłyby tylko na mnie.
                Szkoda, że nie pomyślałaś o tym wcześniej – podsunęła podświadomość.
                Wybacz, ale nie byłam świadoma, że jestem w stanie zrobić coś takiego samodzielnie- odparła.
                Czyżby? Bo moim zdaniem nie po raz pierwszy masz…
                - Ugh – warknęła na cały głos, kończąc dyskusje z samą sobą. Przy wydaniu z siebie dźwięku zapiekło ją gardło. Spróbowała je zwilżyć śliną, ale ślinianki najwyraźniej wzięły wolne. No tak, kac. Pięknie rozpoczęty dzień, nie ma, co! Wstała z podłogi, starając się przy okazji nie poślizgnąć. Jeszcze tego by mi brakowało, żebym nabiła sobie guza.
                Podeszła do kuchni i odkręciła ostatnią butelkę wody mineralnej. Jednym duszkiem opróżniła całą zawartość. Usiadła na kuchennym blacie i spojrzała na pobojowisko. Co by tu teraz zrobić? Pozbycie się kaca nie było głupim pomysłem. Mogła albo się położyć i przeboleć wszystko, co możliwe, albo …
                - Napić się więcej – dodała na głos. Johnatan nie byłby zadowolony. Ale przecież nie musi o tym wiedzieć, wystarczy, że zadzwoniłaby do księgowej i wzięła dzień wolnego. Tak, to bardzo dobry pomysł. Spojrzała na zegarek, który wskazywał 5 rano. Ale zrobię to dopiero za dwie godziny.

                W ciągu tego wolnego czasu zdążyła już opróżnić do końca barek, wyłożyć szmatami całą łazienkę, zadzwonić i odebrać zamówienie z hotelowego baru, którym był śniadaniowo obiadowy zestaw, trzy butelki piwa i dwie burbonu oraz powiadomić firmę o jej „niedyspozycji”.
Niby wolny dzień, a tyle pracy, pomyślała i otworzyła kolejne piwo.

                                                                                  ♦♦♦

                Gdy wszedł do domu, pierwsze, co ujrzał to nadal śpiący Thor. Stanął zrezygnowany przy wejściu i trzasnął drzwiami. Szczerze mówiąc, miał nadzieję na to, że nagle się zerwie albo przestraszy, ale on tylko leniwie się przeciągnął i spojrzał na Lokiego. Usiadł naprzeciwko niego na chropowatym fotelu i palcami rozmasował sobie skronie.
                - Coś ciekawego się działo? – zapytał, jednocześnie ziewając.
                Wstrzymał swoją dotychczasową czynność i przymknął powieki.
                - Zalała się w trupa – mruknął cicho.
                Bóg zerwał się na równe nogi.
                - I Ty tak spokojnie to mówisz?!
                - Nic jej nie będzie – odparł. – Co prawda mieszkanie wygląda jak pobojowisko, a ona sama właśnie napoczyna kolejną butelkę, ale wszystko jest w porządku.
                Westchnął zrezygnowany.
                - Czasami się zastanawiam, dlaczego Odyn poprosił Ciebie jako pierwszego do zajęcia się tą sprawą.
                - Po pierwsze, braciszku, spicie się do nieprzytomności nie jest Ci obce – parsknął  z uśmiechem na ustach. – A po drugie to dlatego, że ja w przeciwieństwie do Ciebie jestem w stanie w razie konieczności zabić dziewczynę.
                Spojrzał na boga i dostrzegł jak zmienia mu się wyraz twarzy. Chłodne, niebieskie oczy przewiercały się przez czaszkę mężczyzny.
                - Nie waż się jej tknąć – wycedził i zarzucając kurtkę, wyszedł z domu zostawiając go samego. Nawet nie chciał wiedzieć, jakie tortury na mnie sobie wyobrażał przez to jedno, głupie zdanie.
                Tego wieczoru szalała burza, a on jak na złość nie mógł zasnąć.