Rozdział VIII "Roszada i zmiany"

                Następnego ranka, przynajmniej tak sądziła, że był to już kolejny dzień, obudził ją szczęk otwieranego zamka do drzwi. Ktoś szybkim krokiem przemierzył mieszkanie i dotarł niedaleko niej. Nie wiedziała, kim jest tajemnicza osoba, bo nie mogła unieść powiek, które tak bardzo jej ciążyły. Mimo tego, że nie ruszyłaa nawet palcem, to w głowie  wirowało jej jak w pralce.
                Jęknęła cicho. Buty nieznajomego znajdowały się  tuż przy ciele dziewczyny. Nachylił się, a ona poczułam na skórze jego ciepły oddech. Westchnął, a w sumie sapnął i podniósł jej bezwładne ciało. Zdecydowanie słabo mu to szło. Głowa zwisała jej pionowo w dół i miała ochotę zwymiotować. Na całe szczęście szybko odnalazł sypialnię i łóżko. Gdy ją na nim położył, zatopiła się w miękką pościel, oddając się w ręce snu.

                Od około piętnastu minut już nie spała, ale w dalszym ciągu miała zamknięte oczy. Czuła jak niemiłosiernie się pocę, ale chyba bała się konfrontacji z kolejną dawką kwasu żołądkowego w gardle. Miała wrażenie, jakby ktoś łamał mi każdą kość w ciele. To wspomnienie było niezwykle znajome. Podniosła ostrożnie jedną powiekę, a po chwili drugą. Przy biurku siedział nie kto inny, jak Johnatan ze zmartwionym wyrazem twarzy. Wyglądał na bardzo zmęczonego. Jego muszka zwisała rozwiązana z szyi, a na podłodze leżała marynarka. Skory do zabawy mężczyzna zniknął. Gdy tylko zauważył, że mu się przyglądała uśmiechnął się krzywo.
                - Przepraszam, ja…-głos jej się załamał. – Strasznie źle się czuję.
                - Prawidłowo – odparł wyraźnie zdenerwowany. – Mam nadzieję, że zapamiętasz sobie dzisiejsze męki do końca życia.
                 Ściągnęła brwi. Wiedziała, że nie będzie skakał z radości, kiedy zastanie ją w takim, a nie innym stanie, ale nie sądziła, iż będzie aż tak źle. Był raczej osobnikiem o dość mocnych nerwach, więc każdy przejaw złości i gburowatości był niecodziennym, nieoznaczającym nic dobrego zjawiskiem.
                - Lepiej, żebyś wstawała – odezwał się po chwili. – Wszystko jest zakałapućkane, a sprzątamy tylko we dwójkę.
                I wyszedł, zostawiając Raven samą. Poczuła ten niemiły ucisk w okolicy serca, a później w żołądku. Poczucie winy zawzięcie walczyło z mdłościami. Nie była do końca pewna, komu bardziej kibicowała.
                Nie chciała tam iść. W sumie towarzystwo wymienionych powyżej dokuczliwości nie było takie złe w porównaniu do spojrzenia z pełną świadomością w oczy przyjaciela. Powoli zwlekła się z łóżka, poprawiając przy dużą bluzkę z wieża Eiffla. Gdy tylko wyszła z pokoju, jej oczom ukazał się blondyn zbierający z różnych części domu puste butelki. Przy każdym uderzeniu jedna o drugą wydawały dźwięczne brzmienia.
                - Wytrzyj i umyj łazienkę, ja się zajmę kuchnią – powiedział beznamiętnie.
                Nie odpyskowała, tylko wzięła się do roboty. Na podłodze w owym pomieszczeniu leżało mnóstwo ręczników, szmatek, a nawet ciuchów. Zebrała każdą rzecz po kolei i wycisnęła z niej wodę. Wszystko wrzuciła do pralki, a papierem ręcznikowym wytarła jeszcze wilgotne kafelki. Nie sądziła, że tak szybko mi to pójdzie, więc udała się do kuchni w celu pomocy, ale tam również było już wysprzątane. Usiadła na jednym z wysokich stołków.
                - Nawet już ze mną nie porozmawiasz? – usłyszała znajomy głos za sobą. Obróciła się.
                - Trudno rozmawiać z nienawidzącym cię kamieniem.
                - Teraz to już gadasz głupoty – zmarszczył brwi.
                Westchnęła.
                - Myślałam, że jesteś na mnie zły.
                - Bo jestem! – parsknął i dodał spokojniej: -Ale to nie znaczy, że cię nienawidzę.
                Spojrzała mu w oczy, co robię zawsze by sprawdzić, czy nie kłamie. Nie kłamał. Podeszła do niego i przytuliła się. Szybko oddał uścisk, a jej zrobiło się przyjemnie i błogo mimo bolącej głowy.
                - Nie masz może jakiejś tabletki przeciwbólowej? – zapytała z nadzieją, w dalszym ciągu wtulając się w niego.
                Poczuła jak drży pod wpływem śmiechu.
                - Ciężkie czasy, ciężkie metody – powiedział rozbawiony. - Zachciało Ci się zabawiać, to teraz cierp. Doskonale wiedziałaś, co się dzieje, gdy pijesz.
                Jak na złość głośno czknęła, co tylko utwierdziło go w swoich przekonaniach.
                - Masz u mnie taryfę ulgową, zważając na to, iż widziałem tego człowieka.
                - Domyśliłam się, w końcu nieustępliwie wydzwaniałeś –przewróciła oczami. – Jak tu się w ogóle dostałeś?
                - Powiedzmy, że miałem mały układ z recepcjonistką od momentu, kiedy tu zamieszkałaś.
                - Nawet nie chcę wiedzieć, w jaki sposób ją do tego przekonałeś – powiedziała i skrzywiła się, starając odepchnąć nadchodzące obrazy owej zapłaty.
                Wzdrygnęła się, a Johnatan zachichotał.
                Staliśmy przez chwilę w krępującej ciszy, gdy nagle blondyn stwierdził, że powinna wziąć porządną kąpiel, bo cuchnęła gorzej niż gotowana kapusta. Puściła krytykę mimo uszu i zastosowała się rady.

                Po serii pielęgnacji była wypoczęta, czysta, ale w dalszym ciągu miała chandrę. Nie czuła się dobrze i nie sądziła, żeby akurat w tym alkohol maczał palce.
                - Potrzebuję zmiany – rzuciła przyjacielowi, gdy tylko wysuszyła ciało ręcznikiem.
                Spojrzał na nią pytająco.
                - Masz coś konkretnego na myśli?– zapytał niepewnie.
                - Miałam nadzieję … - zaczęła niewinnie – że może Ty na coś wpadniesz.
                Zobaczyła błysk w oku mężczyzny i uśmiech, który mówił sam za siebie.
                - Zaraz przyjdę, a Ty się stąd nie ruszaj.
                I szybko wybiegł z mieszkania.
                Cieszyła, iż coś w sobie zmieni, ale z drugiej strony to znała Jo na tyle długo by wiedzieć, że nie wymyśli nic normalnego.

                - Mózg mi zamarza!! – wykrzyczała. – Długo jeszcze?!
                - Spokojnie, jeszcze tylko kilka minut.
                Od półgodziny siedziała z farbą na głowie. Wiedziała, że tak to się skończy. Miała, co prawda nadzieję na zmianę stylu, małe zakupy, albo, chociaż spa, a nie TO. Jej naturalne włosy były stosunkowo ciemne i długie, toteż Johnatan w trakcie nakładania farby poleciał po jeszcze jedną tubkę. Nawet nie wiem, jaki kupił kolor!
                - Jesteś pewien, że wiesz, co robisz? – zapytała. – Nie żebym Ci nie ufała, ale wiesz, jesteś projektantem, a nie stylistą.
                Prychnął.
                - Śmiesz we mnie wątpić, kochanie?
                - Jakże bym śmiała – mruknęła pod nosem tak, by nie mógł usłyszeć.
                Spojrzała na swoją domową bluzkę poplamioną farbą i wiedziała, że raczej nie będzie się więcej nadawała do użytku. Szkoda, lubiłam ją.
                Nagle zadzwonił wybawiający dzwonek czasomierza. Aż pisnęła z radości. Jej głowa błagała o ciepłą wodę.
                Przyjaciel nakierował dziewczynę do wanny i kazał przy niej uklęknąć. Założył czarną opaskę do spania na oczy i zaczął spłukiwać chłodną breję. Po wielu czynnościach związanych z czesaniem, wcieraniem i suszeniem wziął ją za rękę i poprowadził, jak zgadywała, do przedpokoju, w którym znajdowało się lustro na całą ścianę.
                - Jesteś gotowa? – zapytał.
                Pokiwała głową i nadeszła ta chwila. Puścił opaskę, a jej serce na chwilę stanęło, gdy ujrzała swoje odbicie.